براساس آمار کارشناسان حوزه جوانان سازمان ملل یونسکو، به سبب سیاست‌های جمعیتی و افزایش امید به زندگی در شرق و جنوب قاره آسیا، سهم جوانان در جمعیت تا سال 2020 کاهش خواهد یافت و به 4/15 درصد یعنی حدود 21/1 میلیارد نفر خواهد رسید و در حال حاضر از 650 میلیون جوان در منطقه آسیا، 200 میلیون نفر در مناطق شهری ساکن هستند به طوری که در جنوب شرقی و جنوب آسیا جوانان 19 درصد کل جمعیت را تشکیل می‌دهند اما در شمال و مرکز آسیا تنها 15 درصد کل جمعیت جوان هستند. این جوانان که همگی نیازمند امرار معاش هستند و تنها کار و فعالیت عامل امید به گذر زندگی‌شان است. از همین‌رو خلأ فضای مناسب شغلی چالش مهمی است که پیش‌روی دولت‌های این منطقه قرار گرفته است. بیشتر شرایط و ویژگی‌های جوانان بیکار در قاره آسیا ریشه در عوامل گوناگون دارد که از میان آنها می‌توان به عواملی از جمله کم‌سوادی قشر جوان تحصیلکرده اشاره کرد. در برخی کشورهای منطقه آسیا نرخ بیکاری در جوانان تحصیلکرده بیش از نرخ بیکاری در جوانان دیگر است اما فقدان آموزش‌های اولیه مهم‌ترین عامل بیکاری در آسیا به شمار می‌رود. از سویی دیگر در سال‌های آینده نقش دولت‌ها در ایجاد شغل در بسیاری از کشورهای این منطقه کاهش خواهد یافت و تنها دلیل این امر اجرای سیاست‌های خصوصی‌سازی و کاهش حجم دولت است. در بررسی‌های کارشناسان سازمان ملل وضعیت اشتغال و نرخ بیکاری جوانان در قاره آسیا، تاثیر بحران‌های مالی دهه‌های اخیر در این منطقه عامل پررنگی جلوه کرده که آثار منفی و بحران‌زایی بر نسل جوان وارد کرده است. این آثار به تولید نیز آسیب رسانده و ساختار نیروی کار و شرایط کار را خدشه‌‌دار کرده است

از سوی دیگر دولت‌ها نیز برای بازگرداندن اوضاع نامساعد به حالت طبیعی به بودجه و منابع مالی هنگفتی نیاز داشته‌اند. رویدادهایی مانند مهاجرت داخلی نیروی کار، بحران در وضعیت آموزشی و مهاجرت‌های جوانان از روستا به شهر همگی عواملی بودند که پس از حاکم شدن شرایط نامساعد منطقه، تنش‌های زمانی خاص را به دولت‌ها تحمیل کرده‌اند. البته دولت‌ها برای حل مشکلات بیکاری نسل جوان تصمیمات کارآمدی ازجمله کمک به توسعه بخش خصوصی و زمینه‌سازی خوداشتغالی مهیا ساخته‌اند. همچنین برای توسعه فعالیت‌های اقتصادی و ایجاد زمینه اشتغال جوانان، نظام آموزشی را تقویت کرده‌اند، به‌طوری که در حال حاضر جوانان ساکن در این منطقه آسیا با استفاده و بهره‌گیری از نظام آموزشی مفیدشان به کار و فعالیت مشغول هستند. در یک دهه گذشته کشورهای منطقه شرق آسیا با پیشرفت‌های علمی و تکنولوژیک شرایط سازگاری را مهیا ساخته‌اند و در حوزه‌هایی ازجمله تکنولوژی اطلاعات، سرمایه‌گذاری کرده‌اند تا زمینه اشتغال جوانان هرچه بیشتر مهیا شود. در این خصوص می‌توان به وزارت تکنولوژی اطلاعات هند اشاره کرد. وزارتخانه‌ای که برای تبدیل 600 هزار مرکز تلفن سنتی به مراکز دیجیتال به آموزش دختران و پسران جوان پرداخته است. کشور هند با انجام این حرکت علمی ـ آموزشی بر این اصل تاکید کرده که با آموزش جوانان در زمینه کامپیوتر و هر زمینه اقتصادی دیگری می‌توان زمینه سوددهی بسیار چشمگیری هم برای کشور و هم دیگر کشورهای آسیایی مهیا کرد.
دولت‌ها پیش از هرگونه برنامه‌ریزی برای اشتغال جوانان باید بدانند که چگونه می‌توانند به بهترین شیوه چشم‌انداز آموزش جوانان را بهبود بخشند طوری که تمام جوانان با هر سطح درآمد بتوانند از فرصت‌های برابر در زمینه تحصیل، کسب مهارت و اشتغال بهره‌مند شوند؟ پیوستن به دهکده بزرگ جهانی اقتصاد تحولات بسیار بزرگی در بازار کار سراسر دنیا به وجود آورده است. نیروی کار جوان در تمام کشورها برای ورود به بازار کار پس از تحصیل با موانع گوناگونی مواجه است. در حقیقت جهانی‌شدن اقتصاد، اشتغال را در برخی کشورها افزایش داده و در برخی دیگر تنزل بخشیده و بی‌توجهی به بعد انسانی جهانی‌شدن، شکاف بزرگی در میزان دسترسی جوانان به شغل به‌وجود آورده است. تحقیقات نشان می‌دهد در آسیا نسبت اشتغال به جمعیت جوانان در کشورهای مختلف بسیار متنوع است، به‌طوری که بنا بر گزارش سال 2006 سازمان بین‌المللی کار این نسبت برای جنوب شرق آسیا 3/47 درصد بوده، در حالی که در شرق آسیا حدود 69 درصد و در جنوب 3/38 درصد را به خود اختصاص داده است. در آسیا نرخ بیکاری جوانان متغیر است، به‌طوری که در شرق 8/7 درصد، جنوب شرق 9/16 درصد و جنوب آسیا 8/10 درصد است، در حالی که این مقادیر 2 تا 3 برابر بیشتر از نرخ‌های بیکاری در بزرگسالان این مناطق است.
به اعتقاد کارشناسان، جوانان در آسیا برای اشتغال تقریبا با موانع مشابهی مانند نداشتن مهارت، سازگارنبودن مهارت‌ها با تقاضای بازار کار، کافی‌نبودن اطلاعات و آموزش‌های علمی و رکود اقتصادی روبه‌رو هستند. همچنین بیکاری این قشر به فقر خانواده‌ها می‌افزاید و ضررهای بزرگ و جبران‌ناپذیری به اقتصاد کشورها وارد می‌کند اما در کشورهای ساکن در منطقه شرق آسیا هنوز مکانیزمی برای خروج جمعیت عظیم از فقر از طریق اشتغال واقعی به‌وجود نیامده است. کارشناسان معتقدند دولت‌ها در آسیا برای افزایش شرایط اشتغال جوانان می‌بایست ابتدا موانع شایع و مشترک سرتاسر قاره به‌خصوص منطقه شرق را در برابر اشتغال مولد جوانان رفع کنند و سپس موانع داخلی کشورشان را از طریق برنامه‌ریزی‌های مدون و دقیق مرتفع سازند.
منبع: www.Atarticle