یک تحقیق بین‌المللی دیدگاه‌ جدیدی را در خصوص چگونگی تنزل عوامل اپی‌ژنتیکی با گذشت زمان مطرح کرد. به این دلیل که ضایعات اپی‌ژنتیکی برگشت‌پذیر بوده امکان ساخت داروهای افزایش‌دهنده طول عمر وجود دارد.

این پژوهش که توسط «مانل استلر» پروفسور ژنتیک دانشگاه بارسلونا رهبری شد، بیان‌گر تفاوت اپیژنومی نوزادان و صدساله‌هاست.

در حالی که ژنوم سلول‌های بدن انسان فارغ از ظاهر و عملکرد آن‌ها یکسان است، سیگنال‌های شیمیایی تنظیم‌کننده آن‌ها موسوم به عامل‌های اپی‌ژنتیکی مختص هر بافت و ارگان بدن انسان هستند. این بدین معناست که تمامی اجزای بدن ما دارای الفبای (ژنوم) یکسان بوده اما هجی (اپیژنوم) هر بخش متفاوت است. بر اساس نتایج این تحقیق، اپیژنوم بسته به سن فرد حتی برای بافت یا ارگان یکسان تغییر می‌کند.

در این پژوهش اپیژنوم‌های گلبول‌های سفید خون یک نوزاد تازه متولد شده، یک مرد میانسال و یک فرد 103 ساله به طور کامل توالی داده شدند. نتایج حاکی از آن بود که فرد صد ساله دارای یک نوع اپیژنوم تغییریافته است که بسیاری از کلیدها (گروه شیمیایی متیل) را از دست داده، بیان ژنی نامناسب را تقویت و به جای آن کلید تعدادی از ژن‌های حفاظتی را غیرفعال کرده است.

با اعمال این نتایج به گروه بزرگ‌تر نوزادان تازه متولد شده، میانسالان و صدساله‌‌ها، دانشمندان به فرایند روزانه و ادامه‌دار تغییر اپیژنوم پی بردند. با این حال استلر مدعی است که ضایعات اپی‌ژنتیکی بر خلاف ضایعات ژنتیکی برگشت‌پذیر (قابل معکوس) بوده و بنابراین اصلاح الگوهای متیلاسیون دی ان ای با ایجاد تغییرات رژیمی یا مصرف دارو ممکن است محرک افزایش طول عمر باشند.

نتایج این تحقیق در مجله پیشرفت‌های آکادمی ملی علوم (PNAS) انتشار یافت.